Kórvilla kynslóðar

 

Þjóðfélag okkar er að taka stórum breyt­in­gum. Færi vel ef þær væru all­ar til batn­að­ar, en því er ekki að fagna. Nú þeg­ar er háska­leg um­bylt­ing orð­in, sem leiða mun af sér veru­lega mann­fækk­un vegna lífs­stíls, sökum pólit­ísks rétt­trún­aðar. Ber að nefna þennan skað­vald gagnvart mann­fjölgun í nokkrum liðum.

 

Fyrst ber að nefna getnaðar­varnir, sem koma í veg fyrir fæðingar mikils fjölda mannkyns.

 

Í öðru lagi fóstureyð­ingar eða svo kallað þung­unar­rof, þegar fóstur eru slitin úr móðurlífum.

 

Í þriðja lagi samkynja hjúskapar­form, sem mörg hver eru barnslaus af þekktum ástæðum. Í fjórða lagi úti­vinn­andi kvenfólk, sem af skiljan­legum ástæðum hefur ekki tíma til að ganga með börn, né ala þau upp, eins og var á öldum áður.

 

Fleira mætti nefna, eins og lágmarks­laun, sem naumast duga til framfærslu og viðhaldi lág­stétta, en krefjast aukinnar vinnu og álags á láglaunafólk.

 

Ég hef stundum viljað flokka þessa mannfækk­unar­stefnu í þjóð­félaginu undir glæpi stjórnvalda, ef mér leyfist að vera svo djarfur í orði. Allavega er hér á ferðinni afkastamikil mann­fækk­unar­stefna, sem hefur á stefnuskrá sinni að umbylta því þjóðfélagi, sem eldri kynslóðir lifðu í og döfnuðu samkvæmt æðri boðum og löggjöf Almáttar.

 

Fólksfækkun þessi er algjör­lega á skjön við orð hins mesta og besta Hönn­uðar, er hann mælti við verðandi foreldra: "Verið frjósöm, marg­fald­ist og uppfyllið jörðina." (Fyrsta Mósebók 1:28)

 

Ég vil benda á, að fólk sem lætur sér fátt um finnast heilagt lögmál, sem eins mætti kalla náttúrulögmál alheimsins, mun týna tölunni og útrýma sjálfu sér vegna lögmálsbrota. Það er einfalt en afdrifaríkt náttúrlögmál.

 

Með því að rannsaka hinar heilögu ritningar og mannlíf kynslóðar okkar tíma er ljóst, að orð postulans eiga ekki síður við í dag en þá er hann mælti þau yfir mönnum síns tíma fyrir tvö þúsund árum: "Þeir hafa umhverft sannleika Guðs í lygi." (Rómverjabréfið 1:25) Fólk kallar hið góða illt og hið illa gott.

 

Það hefur verið brýnt fyrir mannkyni þessarar jarðar í árþúsundir að fara eftir leiðbeiningum Alheimsins Almáttar, sem finna má í heilögum ritningum. Kristur Jesús sagði, að við endurkomu sína myndi hann mæla til hóps manna þessi orð: "Aldrei þekkti ég ykkur. Farið burt frá mér, þér sem fremjið lögmálsbrot." (Matteus 7:23)

 

Það felst mikil ábyrgð í því að stjórna landi og þjóð, sem ætti að felast í því að lúta "Hæstarétti" og kenna þegnum lögmál lífsins, en ekki hverfular, forgengi­legar og skaðvæn­legar tískustefnur nútímans.

 

Orð Prédikarans þurfa því ekki síður að heyrast í dag en á öldum áður og eru á þessa leið: "Berðu virðingu fyrir Guði og haltu hans boðorð, því að það á hver maður að gjöra." (Prédikarinn 12:13)

 

Þetta er skylda mannsins, hver sem stéttar­staða hans er: að fara eftir þeim lögum, sem Lífgjafinn hefur gefið honum, svo að mann­inum megi vel farnast í lífinu hér á jörð. Reglum æðri máttarvalda ber að hlýða, svo að samfélag manna dafni og vaxi undir sól Arkitekts Alheimsins, sem ljósið færir mann­heimi í myrkri vanþekkingar og hins pólitíska rétttrúnaðar samtímans skuggsýnu daga.

 

Einar Ingvi Magnússon

Trúmál

 

 

Í lífi trúaðs manns gerast slík kraftaverk, að frá mörgu er einfaldlega ekki hægt að greina, því svo ótrúleg og lygileg eru þau öllu venjulegu fólki. Efnis­birt­ingar, þ.e. birting í efni, eiga sér stað, t.d. vegna fyrir­bæna, fólk sér sýnir og vilji verður veruleiki fyrir bæn til Guðs í Jesú nafni.

 

Margt trúað kristið fólk upplifir sitt trúarlíf með þessum og svipuðum fyrirbærum og mætir þeim með brosi á vör og þakklæti í hjarta með orðunum: Takk, kæri Jesú.

 

Kristin trú er kraftmikil trú, öfgatrú í vissum skilningi, getum við sagt. Hún boðar ríkulegt trúar- og bænalíf, siðfræði og aðrar samfélagsreglur, allt til blessunar fólki og samfélagi. Í Postulasögunni segir, að hinir kristnu hafi skipt eigum sínum á meðal fátækra. Slík var trúin í verki, sannkölluð kraftaverk. (Postulasagan 2:44)

 

En því miður eru aðrar öfgar, sem ráða för í þjóðfélaginu og fjötra fólk í ánauð afla, sem ræna það orku, athygli og skynsemi. Manni kennir í brjósti um kynslóðir samtímans, sem þrátt fyrir almenna háskólamenntun lifa í þjóðfélagi, þar sem vandamálin hrannast upp vegna lögmáls- og siðferðisbrota, þar sem undirstöðureglur samfélagsins, eins og þær birtast í boðorðunum tíu, eru fótumtroðnar af kynslóðum, sem telja sig vita betur en Guð almáttugur. Kristur Jesús sagði um fólk sem uppi yrði við endurkomu hans: "Til einskis dýrka þeir mig, er þeir kenna þá lærdóma, sem eru mannasetningar einar." (Markúsarguðspjall 7:7-8)

 

Kristur birtist lærisveinum sínum, hann mettaði þúsundir manna með tveimur fiskum og fimm brauðhleifum. Hann ummyndaðist á fjallinu og læknaði sjúka. Við höfum heyrt af því. En nútímafólk ræður ekki við svona veruleika. Það er skólað í því að trúa öðru lífsmynstri með ofurtrú á hagvöxt og sjálfsnautnahyggju. Neyslan er slík, að eftir ummyndunarferli mannlífsins vaknar fólk sem öreigar og skuldunautar á öðru tilverusviði. Sumir segja það. Þar er ekkert, sem minnir á fyrirheitna sumarlandið, nema þá hitinn, sem ekki er þægilegur lengur. En þar sem fólk hefur almennt ekki menntun í alvöru guð- og trúfræði og æðri visku guðlegra heima kraftaverkanna, er því ómögulegt að skilja afleiðingar gjörða sinna, sem ná langt út yfir gröf og dauða.

 

"Safnið yður ekki fjársjóðum á jörðu," sagði guðssonurinn góði, "safnið yður heldur fjársjóðum á himni." (Matteusarguðspjall 6:19-20) Þar átti hann hvorki við flugvélar né geimvísindi.

 

Tilveran er guðvera, þ.e. líf sem lifað er í Guði. Við erum sköpuð til að lifa í samfélagi við skaparann og hvert annað í kærleika, þar sem samhjálp ríkir. Allt annað getur aldrei leitt af sér neitt gott. Kraftaverk lífsins, allt um kring, bera vitni mætti, sem er æðri mannlegum skilningi. Menn eiga hvorki talmál né ritmál til að skilgreina guð fullkomlega, því þeir eiga ekki skynfæri til að sjá mikilleik skaparans, hins mikla arkitekts alheimsins heima og geima. Við reynum þó eftir okkar fremsta megni og getu til að miðla upplifunum okkar á guði og til þess eigum við trúmál, ef svo mætti að orði komast.

 

Saga mannkynsins er kraftaverk og verður ekki aðskilin frá guðlegum tilgangi, því án guðs væri ekkert mannkyn. Guðveran og mannveran eru samtvinnaðar í veruleika kraftaverkanna, hver dagur gjöf, sem við mennirnir ættum að mæta með þakklæti og læra að njóta á sannan hátt til hinstu stundar.

 

Einar Ingvi Magnússon

Úr lofsöng Hönnu, móður Samúels spámanns

Enginn er heilagur sem Drott­inn, 
enginn er til nema þú, 
eng­inn er klettur sem Guð vor. 
Hreyk­ið yður ekki í orðum,
sleppið engum stór­yrðum af vörum,
því að Drottinn er vitur Guð, 
hann metur verkin. 

Drottinn deyðir og lífgar, 
sendir menn til heljar
og leiðir þá upp þaðan.
Drottinn sviptir menn eigum og auðgar þá, 
hann niðurlægir og upphefur. 
Hann lyftir hinum auma úr duftinu 
og hefur hinn snauða úr skarninu, 
leiðir hann til sætis hjá höfðingjum 
og skipar honum í öndvegi.

Hann ver fætur sinna réttlátu 
en ranglátir þagna í myrkrinu, 
því að enginn er máttugur af eigin afli.
Drottinn kremur þá sem rísa gegn honum, 
Hinn hæsti sendir þrumur af himni gegn þeim. 
Drottinn dæmir alla jörðina. 
Hann eflir konung sinn að mætti
og hefur upp horn síns smurða.

 

Fyrri Samúelsbók, 2.2-3, 6-8a, 9-10.

Um lífsverndarmál

Þetta er kannski vert að líta á og smella á tenglana áfram:

https://www.facebook.com/search/top/?q=lifsrettur.blog.is&epa=SEARCH_BOX

Eigi sá draumur að verða að veruleika ...

Eigi draumurinn um kristinn flokk að verða að veruleika (eins og hann varð á öllum hinum Norður­löndunum -- jafnvel tveir slík­ir í Færeyjum, rétt eins og í Hollandi!), þá þyrftu kristnir menn úr ýmsum söfn­uðum og samtökum að mynda regn­hlífarsamtök sem orðið gætu farvegur fyrir stofnun kristins flokks. Slíkur flokkur hlyti nauðsynlega að verða meðal annars málsvari fósturverndar.

Samanber umræðu í athugasemdum á eftir þessari grein: 

Nöfn þingmanna sem samþykktu enn eitt skemmdarverkið gegn þjóðinni

JVJ.

Byssuglaðir Bandaríkjamenn gæti að lífsrétti ófæddra!

Kona í Alabama, sem skaut þungaða konu í kviðinn og drap fóstur hennar 5 mánaða, ætti að sæta ákæru fyrir mann­dráp. Í staðinn er móðirin ákærð fyrir það, af því að hún hélt áfram rifrildi við konuna sem var þó ótvíræður gerandi í manndrápinu!

"Ebony Jemison shot Marshae Jones, killing her unborn child. Jones was indicted for manslaughter. Jemison told BuzzFeed News that’s too harsh: “She didn’t go upon killing her baby herself” (skv. BuzzFeed News)

Mannréttindasamtök beita sér nú mjög í málinu. Farið er fram á brott­vikn­ingu lög­reglu­stjór­ans og lög­reglu­þjón­anna sem hand­tóku hina 27 ára gömlu Mars­hae Jo­nes. Lögreglustjórinn ver athæfið, af því að menn hans séu eiðsvarnir til sinnar "law enforcement", að fylgja eftir lögum, en harla hörð aðgerð var þetta af fr. Ebony Jones gegn óvopnaðri, þungaðri konu og myndi vekja almenna hneykslun hér á landi og hún ekki sleppa svona létt.

Öld­unga­deild Ala­bama samþykkti 14. maí sl. hertar regl­ur um fóstureyðingar. Nýju lög­in eru þau ströngustu í Banda­ríkj­un­um, fóstureyðing bönnuð á öll­um stig­um þung­un­ar. Lækn­ar, sem brjóta lögin, geta átt yfir höfði sér lífstíðar­fang­elsi.

Meðvitund um fullkomlega mannlegt eðli og manngildi hins ófædda barns er lengra komin í Bandaríkjunum en á Alþingi Íslendinga, þar sem mann­dráps­lög um þessi mál voru samþykkt óhappadaginn 13. maí síðastliðinn,* aðeins degi fyrr en Alabamaþing samþykkti sín lífsverndarlög. Kristin stjórnmálasamtök fagna slíkri laga­setn­ingu þar vestra jafn-innilega og þau hafna, með eindregn­um og ítrekuðum hætti, andstæðri löggjöf óupplýstra róttæk­linga við Austur­völl, eins og sjá hefur mátt á þessu vefsetri (sjá hér efnisflokkinn Ófæddir, lífsvernd).

* Já sögðu við þessum ólögum 40 þingmenn, nei 18, þrír greiddu ekki atkv., og fjarver­andi voru 2. Sjá nánar: Lifsrettur.blog.is/blog/lifsrettur/entry/2236527/

Jón Valur Jensson.

Eiðsvarnir til að fylgja lögunum eftir

Ýmsir topp-demókratar í USA á sömu sorglegu línunni og Katrín Jakobsdóttir gagnvart ófæddum börnum

Bernie Sanders segir fóstur­eyð­ingu fram að fæðingu "stjórn­ar­skrár­var­inn rétt" -- “Við mun­um gera allt sem við getum til að verja" hann.
Eliza­beth Warr­en segist styðja fóstur­eyðingu fram að fæðingu, að deyða barn sé "grund­vallar­mann­rétt­indi".

Svo ömurlega úrkynjuð eru siðferðisviðhorf sumra orðin. En við þökkum Guði að Trump forseti er ekki á þessari dauðalínu.

Bernie Sanders: Abortion Up to Birth “is a Constitutional Right.” “We Will Do Everything We Can to Defend” It.

 During last night’s second Democrat debate, Bernie Sanders declared that killing babies in abortions up to birth is a “constitutional right” and he promises to do everything he could if elected president to defend legalized abortions.

 

Elizabeth Warren Says She Supports Abortions Up to Birth, Killing Babies is a “Basic Human Right”

During last night’s Democrat presidential debate, pro-abortion candidate Elizabeth Warren defended her position supporting abortions up to birth – even on fully-formed, healthy, viable babies. 

 

JVJ.

Um "líknardráp" (en betra orð vantar)

Gríska orðið euthanasia merkir auð­veld­ur dauði og er víða not­að um það at­hœfi að stytta fólki ald­ur á sárs­auka­laus­an hátt, með eða án sam­­þykk­is þess, oft en ekki allt­af út af erf­ið­um eða ban­væn­um sjúk­dóm­um.

Þetta hef­ur á ís­lenzku ver­ið kall­að líkn­ar­dráp, sem ég finn fyrst í Morg­un­­blað­inu 1959, inn­an gæsa­lappa og haft eftir lækni úr SS-sveit­um naz­ista, sem bar af sér sak­ir í stríðs­glæpa­máli (orð­ið næst not­að 1975). Líkn­ar­dauði kem­ur fyr­ir í blað­inu 1961, þeg­ar lög­regl­an í Reykja­vík skaut illa særð­an sel (orð­ið næst not­að 1978). Heim­ild: tima­rit.is (orðaleit).

Íslenzk orðabók 1963 nefnir tvær merk­ing­ar á orð­inu líkn: 1) misk­unn, náð og 2) hjálp, hjúkr­un. Blogg­ar­an­um finnst orð­ið líkn­ar­dráp of já­kvætt, þeg­ar ræð­ir um hörmu­lega synd, og mundi gjarn­an sneiða hjá því, ef hann þekkti eða gæti lát­ið sér detta í hug snot­urt og gegn­sætt orð, ekki of langt, ann­að hvort hœfi­lega nei­kvætt eða í það minnsta hlut­laust. Hann lýs­ir eft­ir því. Þessi verkn­að­ur verð­ur enn meira á dag­skrá í fram­tíð­inni, ef marka má óheilla­þró­un í ná­læg­um löndum (í Hollandi er jafn­vel farið að drepa lít­il börn), og ástœðu­laust er með já­kvæðu orða­vali að auð­velda fram­gang hans.

Kardínálinn Franjo Seper birti 5. maí 1980 yf­ir­lýs­ingu um þetta mál, að boði Jó­hann­es­ar Páls II. páfa. Þar seg­ir með­al ann­ars [út­gáfa á ensku not­uð, sem marg­ir ættu að skilja]:

…By euthanasia is understood an action or an omission which of itself or by intention causes death, in order that all suffering may in this way be eliminated. Euthanasia’s terms of re­ference, there­fore, are to be found in the intention of the will and in the methods used. It is necessary to state firmly once more that nothing and no one can in any way per­mit the killing of an innocent human being, whether a fetus or an embryo, an infant or an adult, an old person, or one suffering from an in­curable dis­ease, or a person who is dying. Further­more, no one is permitted to ask for this act of killing, either for himself or her­self or for an­other person en­trusted to his or her care, nor can he or she consent to it, either explicitly or implicitly. nor can any authority legitimately re­commend or per­mit such an action. For it is a question of the violation of the divine law, an offense against the dignity of the human person, a crime against life, and an attack on humanity. It may happen that, by reason of pro­longed and barely tolerable pain, for deeply personal or other reasons, people may be led to be­lieve that they can legitimately ask for death or ob­tain it for others. Although in these cases the guilt of the individual may be re­duced or com­pletely absent, never­the­less the error of judg­ment in­to which the con­science falls, per­haps in good faith, does not change the nature of this act of killing, which will always be in it­self some­thing to be re­jected. The pleas of gravely ill people who some­times ask for death are not to be under­stood as im­plying a true desire for euthanasia; in fact, it is almost always a case of an anguished plea for help and love. What a sick person needs, be­sides medical care, is love, the human and super­natural warmth with which the sick person can and ought to be surrounded by all those close to him or her, parents and children, doctors and nurses.

Kardínálinn vék næst að hugtakinu þjáning:

Death does not al­ways come in dramatic circum­stances after barely tolerable sufferings. Nor do we have to think only of extreme cases. Numerous testi­monies which con­firm one an­other lead one to the con­clusion that nature itself has made pro­vision to render more bearable at the moment of death separations that would be terribly pain­ful to a person in full health. Hence it is that a pro­longed ill­ness, advanced old age, or a state of loneli­ness or neglect can bring about psycho­logical con­ditions that facilitate the acceptance of death. Never­the­less the fact re­mains that death, often pre­ceded or accompanied by severe and pro­longed suffering, is some­thing which naturally causes people anguish. Physical suffering is certainly an un­avoidable element of the human con­dition; on the bio­logical level, it con­stitutes a warning of which no one de­nies the use­ful­ness; but, since it affects the human psycho­logical make­up, it often ex­ceeds its own bio­logical use­ful­ness and so can be­come so severe as to cause the desire to re­move it at any cost. According to Christian teaching, how­ever, suffering, especially suffering during the last moments of life, has a special place in God’s saving plan; it is in fact a sharing in Christ’s passion and a union with the re­deeming sacrifice which He offered in obedience to the Father’s will. There­fore, one must not be surprised if some Christians prefer to moderate their use of pain­killers, in order to accept voluntarily at least a part of their sufferings and thus associate them­selves in a con­scious way with the sufferings of Christ crucified (cf. Mt. 27:34). Never­the­less it would be im­prudent to im­pose a heroic way of acting as a general rule. On the contrary, human and Christian prudence suggest for the majority of sick people the use of medicines capable of alleviating or suppressing pain, even though these may cause as a secondary effect semi-consciousness and re­duced lucidity. As for those who are not in a state to express themselves, one can reasonably pre­sume that they wish to take these pain­killers, and have them ad­ministered according to the doctor’s advice. But the in­tensive use of pain­killers is not with­out difficulties, be­cause the pheno­menon of habituation generally makes it necessary to in­crease their dosage in order to main­tain their efficacy. At this point it is fitting to re­call a declaration by Pius XII, which re­tains its full force; in answer to a group of doctors who had put the question: "Is the suppression of pain and con­sciousness by the use of narcotics … per­mitted by religion and morality to the doctor and the patient (even at the approach of death and if one fore­sees that the use of narcotics will shorten life)?" the Pope said: "If no other means exist, and if, in the given cir­cum­stances, this does not pre­vent the carrying out of other religious and moral duties: Yes." In this case, of course, death is in no way in­tended or sought, even if the risk of it is reasonably taken; the in­tention is simply to re­lieve pain effectively, using for this purpose pain­killers available to medicine. How­ever, pain­killers that cause un­con­sciousness need special con­sideration. For a person not only has to be able to satisfy his or her moral duties and family obligations; he or she also has to pre­pare him­self or her­self with full con­scious­ness for meeting Christ. Thus Pius XII warns: "It is not right to deprive the dying person of con­scious­ness with­out a serious reason."

Kardínálinn skýrði nánar út álitamál við lækningar:

Today it is very important to protect, at the moment of death, both the dignity of the human person and the Christian con­cept of life, against a technological attitude that threatens to be­come an abuse. Thus some people speak of a "right to die," which is an expression that does not mean the right to pro­cure death either by one’s own hand or by means of some­one else, as one pleases, but rather the right to die peace­fully with human and Christian dignity. From this point of view, the use of thera­peutic means can some­times pose problems. In numerous cases, the com­plexity of the situation can be such as to cause doubts about the way ethical principles should be applied. In the final analysis, it per­tains to the con­science either of the sick person, or of those qualified to speak in the sick person’s name, or of the doctors, to de­cide, in the light of moral obligations and of the various aspects of the case. Every­one has the duty to care for his or her own health or to seek such care from others. Those whose task it is to care for the sick must do so con­scientiously and ad­minister the remedies that seem necessary or use­ful. How­ever, is it necessary in all circum­stances to have re­course to all possible remedies? In the past, moralists re­plied that one is never obliged to use "extra­ordinary" means. This re­ply, which as a principle still holds good, is per­haps less clear today, by reason of the im­precision of the term and the rapid progress made in the treat­ment of sick­ness. Thus some people pre­fer to speak of "pro­portionate" and "dis­proportionate" means. In any case, it will be possible to make a correct judg­ment as to the means by studying the type of treat­ment to be used, its de­gree of com­plexity or risk, its cost and the possibilities of using it, and com­paring these elements with the result that can be expected, taking into account the state of the sick person and his or her physical and moral re­sources. In order to facilitate the application of these general principles, the following clarifications can be added:

If there are no other sufficient remedies, it is per­mitted, with the patient’s con­sent, to have re­course to the means pro­vided by the most advanced medical techniques, even if these means are still at the experimental stage and are not with­out a certain risk. By accepting them, the patient can even show generosity in the service of humanity. 

It is also per­mitted, with the patient’s con­sent, to inter­rupt these means, where the results fall short of expectations. But for such a decision to be made, account will have to be taken of the reasonable wishes of the patient and the patient’s family, as also of the advice of the doctors who are specially competent in the matter. The latter may in particular judge that the invest­ment in instru­ments and personnel is dis­proportionate to the results fore­seen; they may also judge that the techniques applied impose on the patient strain or suffering out of pro­portion with the benefits which he or she may gain from such techniques.

It is also per­missible to make do with the normal means that medicine can offer. There­fore one can­not im­pose on any­one the obligation to have re­course to a technique which is already in use but which carries a risk or is burden­some. Such a re­fusal is not the equivalent of suicide; on the contrary, it should be con­sidered as an acceptance of the human condition, or a wish to avoid the application of a medical pro­cedure dis­proportionate to the results that can be expected, or a desire not to impose excessive expense on the family or the community. When inevitable death is imminent in spite of the means used, it is per­mitted in con­science to take the de­cision to re­fuse forms of treat­ment that would only secure a pre­carious and burden­some pro­longation of life, so long as the normal care due to the sick person in similar cases is not inter­rupted. In such circum­stances the doctor has no reason to re­proach him­self with failing to help the person in danger…

Margt hefur gerzt á 28 árum, síðan Franjo kardínáli Seper lauk við yfir­lýs­ing­una, og ekki er það allt fallegt. En krist­ið fólk get­ur beðið til Guðs, bæði út af þessu mál­efni og fyr­ir ein­stöku fólki, sem þjá­ist af al­var­leg­um veik­indum.

Með blogginu fylgir mynd af Hartheim-höllinni, ein­um þeirra staða, sem líkn­ar­dráp á börn­­um og full­­orðn­­um fóru fram, þeg­ar lækn­a­nefnd frá nazist­um áleit það fólk­inu fyrir beztu. Svo seg­ir að minnsta kosti í Wikipediu.

Sigurður Ragnarsson.

 

Last Gassing at Hartheim

View of Hartheim castle. Located near Linz, Austria, Hartheim castle was one of six hospitals and sanitoria in Germany and Austria in which the Nazi euthanasia program took place. —National Archives and Records Administration

DECEMBER 11, 1944

At Hartheim, German authorities carry out the last gassing of inmates.

Under SS guard, Mauthausen prisoners dismantled the killing facility.  Hartheim was one of six gassing installations for adults established as part of the "euthanasia" program. 
Between April 1940 and December 1944, the Germans killed approximately  30,000 individuals, the majority of them mentally and physically disabled patients.  Alongside "euthanasia" victims, some 6,000 prisoners from Mauthausen, Gusen, and Dachau were also gassed at the facility.

Vilja heimila líknardauða þegar fólk hefur „lokið lífi sínu“

Lesið um 19 vikna fóstrið

Sjáið fóstrið sjúga á sér þumal­fing­urinn.* 

Stórblaðið The Times sagði frá því 1.9. 2013 að komið er í ljós, að þegar fóstur sýgur þum­alfingur sinn, þá sést að það er fyrir fram við­bú­ið með því að opna munninn rétt áður.

Spurt er á dreifiblaði brezkra lífsverndarsinna:

 

If he is not alive,

why is he growing?

If he is not a human being,

what kind of being is he?

If he is not a child,

why is he sucking his thumb?

If he is a living, human child,

why is it legal to kill him?

 

* Myndin er af fjögurra og hálfs mánaðar fóstri, þ.e. um 19 vikna, tekin af hinum sænska Lennart Nilsson (Et Barn bliver til, Gyldendal, endurútg. 1985, s. 125; Barn verður til, Vaka-Helgafell, án ártals, s. 140).

En hér á Alþingi Íslendinga var í alvöru samþykkt að gera fóstureyðingar frjálsar að kröfu konu (af hvaða ástæðu sem er og þarf ekki að tilgreina neina!) til loka 22. viku meðgöngu! Og þetta var stjórnarfrumvarp!!!

JVJ.

Afnám laga um helgidagafrið er atlaga að réttindum launafólks og kristinni hefð

    Þau dapurlegu tíðindi bárust 12. þ.m. á Mbl.is að frum­varp Sig­ríðar Á. And­er­sen, þing­manns Sjálf­stæðis­flokks­ins, um breyt­ingu á lög­um um helgi­dagafrið var samþykkt á Alþingi með 44 at­kvæðum gegn 9. Er það ekki undrunarefni, að allir þingmenn Miðflokksins greiddu atkvæði gegn frumvarpinu, í ljósi þess að þingmenn þess flokks hafa áður sett sig á móti frumvarpi ríkisstjórnarinnar sem brýtur á móti kristnu siðgæði en það var fóstureyðingarfrumvarpið alræmda sem gefið var fegrunaryrðið "þungunarrof" til þess eins að fela þann gjörning að deyða á miskunnarlausan hátt barn í móðurkviði allt til enda 22. viku meðgöngu.

    Fellir frumvarpið, sem Sig­ríður kynnti þegar hún var dóms­málaráðherra, úr gildi ákvæði laga sem banna til­tekna þjón­ustu, skemmt­an­ir og afþrey­ingu á til­greind­um helgi­dög­um þjóðkirkj­unn­ar. Enn verður þó bannað að trufla guðsþjón­ustu, kirkju­leg­ar at­hafn­ir eða annað helgi­hald.

    Það er alveg kristalstært í augum undirritaðs, að afnám helgidagafriðar hefur í för með sér meira vinnuálag fyrir launafólk og minni hvíld. Enda þótt lagabreytingin feli ekki í sér afnám lögbundinna frídaga þá mun þessi breyting auka þrýsting atvinnurekenda á starfsfólk í vínveitinga- og veitinga- og skemmtistaðabransanum og starfsfólks í búðum að vinna á lögboðnum helgidögum kirkjunnar.
    Finnst mér þetta vera hvílík hneisa fyrir Alþingi að samþykkja þetta lagafrumvarp sem að mínu áliti var samþykkt af tveimur augljósum ástæðum:

1. Að maka krókinn sem mest fyrir atvinnurekendur í þjónustubundnum rekstri.
2. Að afnema sem mest af kristum hefðum og menningu sem hafa ekki skilað öðru en góðum áhrifum til samfélags okkar í gegnum árin. 
    Með þessu er verið að:
1. Lítilsvirða kristna trú og þá helgidaga sem settir hafa verið fyrir áhrif kirkjunnar sem ætlaðir eru til að gefa fólki frið og hvíld til að njóta þessara helgidaga.
2. Þrengja að rétti launafólks til að fá hvíld frá störfum, sem veitir ekki af, því að vinnuálag vinnandi fólks hér á landi er með því mesta sem þekkist.

    Megi ríkisstjórnin hafa skömm fyrir þetta lagafrumvarp sem samþykkt hefur verið og sá meirihluti þingmanna sem samþykkti þetta.
    Með Miðflokkinn er annað mál. Megi Guðs blessun fylgja þeim Miðflokksmönnum fyrir að samþykkja ekki þetta frumvarp. Mættu þeir ganga hnarreistir inn í framtíðina og ná yfirburðakosningu í komandi kosningum sem eru ekki svo langt undan. Þeir eiga það svo sannarlega skilið með þrautseigju sinni og fullveldis-ást sem þeir sýna með því að standa föstum fótum gegn þriðja orkupakkamálinu. 
    En um það mál vil ég segja að það er úlfur í sauðargæru þar sem ætlunin er að koma orkuauðlindum landsins sem mest í einkaeigu og græða sem mest á raforkusölu án þess að það komi fólkinu og allra síst garðyrkjubændum, bökurum, stóriðju og starfsfólki þeirra til góða. Nei, þvert á móti aukast líkurnar á því að með samþykkt orkupakka 3 verði sæstrengur lagður en það myndi margfalda raforkuverð hér á landi. Þeir fyrirvarar sem ríkisstjórnin þykist hafa gert gegn lagningu sæstrengs munu ekki halda, fari ACER í mál við ríkið, vilji erlent fyrirtæki leggja hingað sæstreng.

Steindór Sigursteinsson

Flestum foreldrum, ekki sízt mæðrum, eru þeirra ófæddu börn mjög dýrmæt og er sárt að verða fyrir fósturláti

Um þetta getur tónlistarkonan Carrie Under­wood borið trú­verð­ugra vitni en Kolbrún Berg­þórsd., Carrie hefur þrí­vegis misst fóstur.

Í kjöl­far fóst­ur­miss­anna samdi hún lagið Cry Pretty sem hef­ur notið mik­illa vin­sælda. 

Und­erwood er á tón­leika­ferðalagi þess­ar vik­urn­ar og eru strák­arn­ir henn­ar all­ir með henni, Mike, Isaiah og Jacob. (Mbl.is, sjá nánar tengilinn hér neðar.)

Talsmenn dauðastefnunnar eru samt háværir þar sem sízt skyldi: á Alþingi Íslendinga -- og einnig ítrekað í útbreiddasta dagblaðinu, í sjálfum leiðurum Fréttablaðsins, þar sem m.a. hápólitísk vinstri­kona, Kolbrún Bergþórs­dóttir, tjáir reglulega sín gersamlega einhliða og öfgakenndu viðhorf í þessum efnum. Hún hefur kannski lítinn skilning á gildi barneigna, bæði í lífi sambúðarfólks og fyrir þjóðina alla, en eðlilegt væri af útgáfu blaðsins að gera meiri kröfur til þessa skriffinns síns.

Það er sízt eðlilegt að fjalla um þessi mál án þess að þar sjáist nokkurn tímann snefill af tilfinningu fyrir þeim börnum eða fóstrum sem konur ganga með og fóstureyðingar snúast um, en Kolbrúnu nægir það eitt að skrifa snúðug um "hættuleg öfl (sic) sem sækja að opnum lýðræðislegum þjóðfélögum" og í beinu framhaldi: "Hér eru líka einstaklingar sem vilja svipta konur sjálfsákvörðunarrétti til þungunarrofs, en sá réttur er grunnur að kvenfrelsi." --- Ekki orði vikið að veruleika lífs hinna ófæddu! -- bara talað í þessum hráu hugtökum sem eiga þó að réttlæta dráp á mannlegu lífi. En enginn hefur SJÁLFS­ákvörð­unar­rétt yfir lífi annarrar mannveru, það er ein lygin, því að fóstrið er önnur lífvera, sem hreyfir sig að eigin vild, ekki móðurinnar og er hvorki útfrymi hennar (e.k. klóna-afkvæmi hennar) né partur af líffærakerfi hennar, heldur tímabundinn og yfirleitt alls ekki þungbær íbúi í líkama hennar og jafnan, í nær 100% tilvika, til kominn vegna hennar eigin ákvarðana.

Þá er hugtakið "þungunarrof" einfaldlega rangt. HLÉ á atburðum eða ferli getur kallazt rof, en ofbeldisfull, óafturkræf aftaka kallast aldrei "rof" í munni neins rétt hugsandi Íslendings.

Jón Valur Jensson.

Átti samtal við Guð eftir fósturmissinn

Forsætisráðherra, sem vill svipta ófædd börn réttarvernd allt til fæðingar, er óverðug að standa í forsvari Íslendinga 17. júní

Meint ljóð Bubba, lesið af fjall­kon­unni, var pólitískur áróður (1. dæmi slíkrar misnotkunar).

En miklu verri er frammi­staða for­sætis­ráð­herra á Alþingi. 40 þing­menn greiddu öfga­fyllstu laga­setningu Norður­landa í mál­efnum ófæddra barna atkvæði sitt í liðnum mánuði -- næst­róttæk­ustu löggjöf um þetta í Evrópu! -- undir forystu samflokks­konu Katrínar Jakobs­dóttur, sem er í heima­hús­um alin upp við leif­arnar af Stalín­isma 20. aldar (faðir hennar, fv. ráðherra og Þjóðvilja-ritstjóri, bar mikið lof á tvo af helztu tals­mönn­um Lenín­isma og Stalín­isma á Íslandi). Lenín hafði forgöngu um fóstureyðingar í Rússlandi 1920 í stórum stíl, og jafnvel þótt einungis sé litið til þess "arfs" hans, hefur hann einn sér valdið gríðarlegu manntjóni.

Katrín Jakobsdóttir gekk jafnvel enn lengra en Svandís Svav­ars­dóttir, þegar hún lýsti því yfir á Alþingi, að hún vildi að fóstur­eyðingar yrðu leyfilegar til fæðingar!

Heimssögulega á þetta helzt fordæmi í Kommúnista-Kína, þar sem fósturdráp voru stunduð grimmt jafnvel þegar konan var komin með hríðir og barnið að nálgast fæðingu, þá var ráðizt að höfði þess með drápstólum. Merkilegt, að helzta málflutning sömu öfgastefnu er að finna hjá Hillary Clinton, Barack Obama og Katrínu Jakobsdóttur!

Einn gamall Maóisti (allan tímann foringi sértrúarhóps þeirra á Íslandi) situr á Alþingi, Ari Trausti Guðmunds­son, og greiddi fóstur­eyðinga­frumvarpinu atkvæði sitt. Þetta lið er að því leyti ólíkt góðu víni, að það batnar ekki með aldrinum. En nú er sá Ari settur af Rúv í hátíðarviðtal við fyrrverandi forseta Íslands, Vigdísi Finnboga­dóttur, í Sjónvarpi.

Þung á brún og brá virtist Katrín Jakobsdóttir undir lofgjörð þjóðsöngsins um Guð vors lands, gjafara allra góðra hluta. Mætti ætla að sú VG-kona sé föst í gömlum Marxisma efnis­hyggj­unnar, eins og sumir áðurnefndir. Það, sem verra er: Kalla má fóstur­vígsstefnu þessa ofstækisliðs ríkisrekna hryðju­verka­stefnu gegn ófæddum börnum -- slík var harkan: Ekkert beit það á þingmenn að vita, að 20 vikna er fóstrið komið með fullt sársaukaskyn -- samt skyldi keyrt á að fremja fósturvíg allt til loka 22. viku meðgöngu!

Gegn óhæfu þessara ólaga þarf fólk um land allt að hefja fulla baráttu nú þegar, ekki aðeins vegna ófæddu barnanna og siðleysis verknaðarins, heldur einnig vegna framtíðar þjóðar­innar, sem hér er stefnt í beina hættu --- jafnvel á því, að eftir fimm kynslóðir hafi þjóðarmassinn verið skorinn niður um tvo þriðju, eins og undir­ritaður hefur leitt rök að.

Samt þykist Katrín Jakobsdótt­ir þess umkomin í hátíðarræðu á 17. júní að tala um að "við munum trúa á framtíðina, eins og við höfum gert alla lýðveldissöguna" og um að "skapa samstöðu um það sem er farsælast til framtíðar"!!!

Jæja, en eru fósturdráp, "frjáls" og í stórum stíl, farsæl til framtíðar?! Já, hún sem í sömu ræðu sagði það "okkar hlutverk að horfa til framtíðar", þarf hún ekki að hugsa ráð sitt betur og áður en öllum verður ljóst, að dauðastefna hennar verður, ef ekki er spornað við fótum, landi og þjóð til bölvunar. 

Burt með allt þetta hugsunar- eða hjartalausa fólk af Alþingi!

20 vikna fóstur með fullt sársaukaskyn:    

 

 Hér er 21 viku gamalt fóstur: 

 

 

Jón Valur Jensson.

„Ísland þorir, vill og get­ur“