Heilbrigt metnaðarmál

FRÆÐSLA um kynlíf og barn­eign­ir er nauð­syn­legur þáttur í upp­eldi ung­menna. Halda mætti af full­yrð­ing­um fá­kunn­andi manna að kon­ur séu sí og æ frjó­ar og eigi nán­ast allt­af von á þung­un við hver kyn­mök. En gá­um að því, að kona er ekki frjó nema u.þ.b. 2% til 3,6% af hverj­um fjórum vikum (eggið lifir 12-24 klst.); reyndar þarf að gæta þess líka, að sæðið getur lifað 1-3 og allt upp í 5 daga fram að egglosi, þannig að óbeint má tala um allt að 22% frjósem­is­tímabil sem konan eða öllu heldur parið þarf að "vara sig á", vilji þau ekki eignast barn. Þegar þess er gætt, að egglos er nokkuð sem er fyrir­sjáan­legt hjá flestum konum, nánast alveg reglulegt og m.a.s. með mælan­legum einkennum, er það eitthvert mesta undrunar­efnið í allri umræðu um takmörkun barneigna, að það skuli ekki vera kappsmál hverrar konu, sem vill ekki þá stundina eignast barn, að stýra einfaldlega fram hjá öllum sínum stuttu frjósemis­tímabilum. Þetta er einfald­lega partur af því að komast vel af í tilverunni. 

 

Það ætti að vera metnaðarmál allra unglinga, ekki sízt stúlkna, og þáttur í fræðslu þeirra í skólum, að þeim séu kynnt þessi mál eftir megni, að þau læri á þennan gang náttúrunnar, ef á þarf að halda, hvort heldur til að forðast getnað eða (og ekkert síður) til að stefna að getnaði þegar að því kemur að hans er óskað, með því að notfæra sér þessa þekkingu sína á náttúrlegum frjósemistímabilum.

 

  Er það ekki eitthvert sorg­legasta dæmi um hugsana­leti og skipu­lags­leysi fólks þegar það álpast á að gera sig þungað og vill svo leysa málið með örþrifa­úrræði, jafnvel sama fólkið og síðar meir ætlar sér að eignast barn en er einmitt með "lausn vandans" að taka ekki svo litla áhættu á því að gera sig ófrjótt eða lenda í fóstur­látum og fyrirbura­fæðingum? Er það ekki þetta sem læknar, hjúkrunar­fólk og félags­ráðgjafar ættu að vinna hvað ötulast að, sem sé að stuðla að þekkingu almennings á náttúru­lögmálum kyn­lífsins og hvernig beizla má náttúruna í þágu okkar sjálfra?

 

Þessi stutta grein birtist í Morgunblaðinu 15. nóv. 2000 og undir hana ritað:

JÓN VALUR JENSSON,

cand.theol. og félagi í Lífsvon.

Kristin trú foreldranna bjargaði lífi mínu

Sumarið 1958 var ég á Vífils­staða­sjúkra­húsi. Móðir mín var með berkla- og brjóst­himnu­bólgu. Ég dvaldi í legi hennar. Lækn­arnir á Vífils­stöðum ráð­lögðu henni að drepa mig. Móðir mín var krist­in og vildi það ekki. Það er ein ástæða þess að ég er lif­andi í dag. Þökk sé Guði fyrir trúaða for­eldra.

Helgi Kárason.

 

Þetta birti Helgi á Facebókar-síðu sinni og leyfði endur­birt­ingu hér. Þar bættu lesendur þessu við:

Já svo sannarlega, það mættu fleiri vera þannig, hver ætlar að stjórna því hver lifir, menn eða Guð?

Þetta er fallegur vitnisburður um trúarkraft foreldra þinna og um mátt kristinnar trúar, kæri Helgi. Guði sé lof fyrir þau og lífgjöf þína  

Jordan Peterson um uppeldismál og lakari árangur eins-kyns-foreldra en hins hefð­bundna mynzturs föður, móður og barns

Hann kemur hér, í stuttu mynd­bandi, inn á bæði upp­eldi hjá ein­stæð­um for­eldr­um og sam­kynja pörum. Það er allt­af mjög áhuga­vert að lesa eða hlusta á það sem þessi heims­frægi sál­fræði­pró­fessor hef­ur til mál­anna að leggja. En nú ærast líklega bæði femínistarnir og sumir samkynja foreldrar. En þeir geta þá alltaf tjáð sig hér.

Myndbandið heitir á Youtube: Jordan Peterson on Homosexuals raising Children

--JVJ.

 " width="640" height="385" frameborder="0" allowfullscreen> 

Leikskólarnir leysa aldrei móðurina af hólmi

    Illa er komið fyrir þeirri kynslóð sem nú er að alast upp sökum stofnana­væðingar í samfélaginu. Undanfarin ár og áratugi hefur tilhneigingin verið sú að auka sífellt þann tíma sem börn eru innan veggja leikskólanna. Þykir nú í dag sjálfsagt að börn komi til vistunar allt niður í eins árs gömul.

    Stofnanir eins og leikskólar og grunnskólar geta aldrei fríað heimili, einkum mæður, frá ábyrgð á uppeldi barna sinna. Má segja að leikskólar séu orðnir að eins konar geymslum fyrir konur með metnaðargræðgi. Er femínisminn þarna komin algjörlega úr böndunum. Konur þurfa að hafa peninga eða efnahag og tíma til að eignast börn og sinna þeim vel, svo að þörfum þeirra fyrir ást og umhyggju sé mætt. Það er verið að auka sífellt meira kostnað skattgreiðenda með aukinni stofnanavæðingu samfélagsins og afleiðingin af því er algjört ábyrgðarleysi.
    Við sjáum það nú að unga fólkið er að verða veikara og veikara. Það hrannast inn á Landspítalann vegna andlegrar vanlíðunar og rótleysis. Unglingsstúlkur 13-14 ára eru að verða veikar vegna þess að þær eru alltaf að glápa á símann sinn. Þetta er þvílíkt ábyrgðarleysi í skólum, utan skóla og á heimilum. Lestrarkunnáttu grunnskólabarna hefur hrakað undanfarin ár og er orsökina ekki aðeins að finna hjá grunnskólunum heldur ekki síst í ábyrgðarleysi heimilanna einkum útivinnandi mæðra. Það á ekki að henda allri ábyrgð á stofnanir. En tilhneiging hefur verið til þess með aukinni metnaðargirni kvenna til að koma sér út á vinnumarkaðinn.
    Guðmundur Pálsson læknir og félagi í Kristnum stjórnmálasamtökum skrifaði á FB-síðu sína þessi vel ígrunduðu orð um heilsdagsvistun barna 3 ára og yngri frá kl. 8-17:
    "Á andlit allra barna stendur skrifað: ,,Það eina sem ég nauðsynlega þarf er skilyrðislaus ást foreldra minna." Og með smáu letri: ,,Allt annað geta aðrir gefið mér." Og hver er þessi kærleikur til barnsins? Hvað einkennir hann og hvernig lítur hann út? Hann er ekkert annað en umgengni við barnið, að vera með því. Þetta er eins gamalt og mannkynið. 
    Nútíma samfélög hafa reynt með ótrúlega menntuðum hætti að búa til stofnanir sem koma í staðinn fyrir foreldraástina, en það hefur aldrei tekist. Jafnvel með brennandi áhugasömu og fórnfúsu fólki. Nei, það skiptir ekki máli. Ekki þegar barnið er næstum algerlega sett í hendur annarra. Þau einu skipti sem ég sem læknir hef rekist á algerlega brotið ungt fólk andlega eru þau sem foreldrarnir hafa hafnað - eða sem líka kemur fyrir: að börnin/unglingarnir hafa hafnað foreldrum sínum af einhverjum ástæðum. Þau verða úrhrök. Biturð, einsemd og sjálfshatur. Það er sama hvað sagt er og gert er í góðri meiningu til að hjálpa, ekkert bítur á þessu. Og vont að horfa upp á. 
    Svo ég fullyrði: að setja ungt barn frá sér lengi, reglubundið í langan tíma er hættuspil. 

    Hitt skiptir miklu minna máli hvernig foreldrarnir eru, þótt þau geri einhver mistök, séu gallagripir, því þau eru alltaf mamma og pabbi. Og fyrir þennan kærleika skín gleðin og þakklætið úr andliti barnsins."

    Vil ég benda fólki á frétt á DV.is þar sem skrifað er á svipuðum nótum og hér er gert. En þar er greint frá ummælum Viðars Guðjohnsen frambjóðanda í oddvitasæti Sjálfstæðisflokksins í Reykjavík fyrir borgarstjórnarkosningar um leikskólavistun.
http://www.dv.is/frettir/2018/1/18/vidar-gudjohsen-leikskolar-eru-ordnir-geymslur-fyrir-konur-med-metnadargraedgi/

Steindór Sigursteinsson.

Kynjahlutföll ólögleg í ellefu tilvikum

Þeim skjátlast sem agnúast út í trúarlegt uppeldi

Við eigum að leyfa börnunum að koma til Krists og banna þeim það ekki. Kristur er ekki tilbúningur, heldur söguleg staðreynd og veru­leiki í lífi trúaðra, hið æðsta viðmið raunar fyrir mennskuna. Eins og foreldrar leið­beina börnum sínum um hvað­eina nauðsynlegt á viðkvæmum stigum ævigöngunnar, eins er eðlilegt að þeir veiti þeim hlutdeild í því sem er þeim grunnur lífshamingju, hornsteinn lífsstefnu þeirra og réttra ákvarðana, en bíða ekki með það þar til börnin eru komin undir óholl áhrif sjálfala unglingamenningar (og samt ekki frjálsrar í raun), trúlausrar nautnahyggju og jafnvel orðin háð áreiti samskiptamiðla sem fáum hafa veitt mikinn þroska eða andlega dýpt hingað til.

Kristnir foreldrar láta ekki freistast af uppeldisaðferðum dr. Benjamins Spock um að láta börnin alast upp í andlegu tómarúmi afstöðuleysis og þekkingarleysis á því sem traustast hefur reynzt til mannbætandi lífs, enda gafst aðferð Spocks illa, skilaði af sér rótlausri kynslóð.

Jón Valur Jensson.

Árangur Íslands sýnir sig ekki sízt hjá unga fólkinu vegna hollra lífshátta - og um öruggar vinsældir íslenzkunnar

Sannarlega er gott að fá góðar fréttir af Íslandi, ekki sízt af unga fólk­inu, frétt­ir í dag úr tveim­ur áttum: frá BBC og við­tals­þætti í Rúv um af­stöðu ungra til ís­lenzks máls.

 

Án und­an­tekn­inga vildu bæði ung­lingar og stálp­aðra ungt fólk (marg­ir spurð­ir) halda ís­lenzk­unni sem okkar tungumáli. Þessi þáttur var rétt í þessu, á 6. tímanum, á Rás 1, og útkoman alveg sláandi, virkilega gleðilegt að heyra hvernig krakkar og unglingar og aðrir sem spurðir voru (allir ungir og allmargir) tóku algera afstöðu með íslenzkunni og ekkert láta sig dreyma um að taka hér upp ensku í staðinn. Hér er tengill á þessa virkilega líflegu umræðu, á Víðsjá kl. 5 í dag, en þessi tengill er á beinu útsendinguna, ekki á upphaf þáttarins; kemur seinna!)

 

Nokkur brotabrot úr viðtölunum fjölmörgu, sem tekin voru í Kringlunni (en smám saman að slá þessu inn, í brotum í bili):

"Pælið þið mikið í íslenzkri tungu?" --Já, ég pæli voða mikið í hvernig ég tala, segir sú fyrsta, ung stúlka. "Hvers vegna?" --Bara, mér finnst góð íslenzka vera falleg og, já, bara þegar fólk talar almennilega íslenzku. "Finnst þér mikilvægt að við tölum íslenzku áfram á Íslandi?" -- Ó já, algerlega. "Af hverju? --Bara af því að við erum búin að halda því í svo mörg ár, af hverju ekki að halda því áfram, í rauninni.

"Hvað segir þú?" er sá næsti spurður þar. --Já, mér finnst það bara vera svo fallegt tungumál að mér finnst það vera leiðinlegt að það mundi deyja út og að taka upp eitthvað annað. "Hvað ertu gamall?" --Sextán. "Eru jafnaldrar ykkar á svipaðri skoðun, heldurðu?" --Ég er ekki alveg viss, ég held að flestir vinir mínir séu með svipaða skoðun og ég, en ég veit ekki um aðra.  "En nú náttúrlega hljótið þið að vera mikið í símanum og í tölvunni eins og allir aðrir, hefur það áhrif á það áhrif á það hvernig þið notið málið, haldið þið?" -- Já, eins og hann litli bróðir minn, hann er alltaf í símanum, hann talar bara ensku núna. þetta er bara leiðinlegt að sjá, finnst mér. "En þið haldið að íslenzkan muni lifa? --Ég vona það! svarar stúlkan fyrsta.

 

"Pælið þið mikið í íslenzkri tungu?" eru tvær stúlkur spurðar. --Nei, segja þær báðar. "Finnst ykkur mikilvægt að við tölum íslenzku, höldum áfram að tala íslenzku?" --Já, segja báðar. "Hvers vegna?" -- Svo að við getum haldið málinu okkar, það er mikilvægt að við höldum því og getum ekki glatað ... "Óttizt þið að svo verði ekki, að við verðum að hætta að tala íslenzku einn daginn?" --A..., ég held að einn daginn munum við breytast, það eru alltaf enskuslettur hér og þar.... " -- "Er einhver sem leiðréttir ykkur, foreldrar eða skólinn?" --Já, segir önnur, --frekar mikið, og þær hlæja. "Og ef þið segið hvað þá helzt, mér langar?" -- Já, já já, svarar hún hlæjandi. (Og svo eru nefnd dæmi um mismæli.) "En þið eruð svona kannski ekkert að pæla mikið í tungumálinu frá degi til dags, en viljið halda því á lífi?" --Já, já,jú, jú, jú!

"Pælirðu mikið í íslenzkri tungu?" er ein ung spurð. --Nei, ekki svo mikið. "Finnst þér mikilvægt að við tölum íslenzku og höldum áfram að tala íslenzku?" --Já, svarar hún eindregið. "Hvers vegna?" --Bara halda í gamlar hefðir og halda í tungumálið okkar. "Ertu oft leiðrétt fyrir það hvernig þú talar, foreldrar eða skóli, þegar þú talar vitlaust eða ...?" --Bara svona amma og afi, ekki mikið í puði. "En þú vilt að við höldum í málið ogað íslenzkan lifi?". --Já, já, mér finnst það mikilvægt.

"Pælið þið mikið í íslenzku?" --E..., já. "Hvernig þá?" -- Til dæmis þegar ég er að taka próf. "Helzt þá?" --Já. -- "Eru margir að leiðrétta þig ef þeim finnst þú tala vitlaust?" --Amma mín og pabbi minn svolítið [...]

"Pælir þú mikið í íslenzku?" --Já, smá, svarar ein bráðung. "Ertu skömmuð ef þú talar vitlaust?" --Stundum, ekki alltaf! "Finnst þér mikilvægt að við höldum áfram að tala íslenzku?" --Já, svarar hún hiklaust "Af hverju?" --Af því það er tungumálið okkar.

"Hvað segir þú?" er strákur spurður. --Ég pæli ekkert mikið í íslenzku, sko, en þú veizt ... "En ertu ekki mikið í símanum og í tölvunni og svona og allt á ensku, og er ekki bara freistandi að skipta bara yfir í ensku, til hvers að vera að burðast með þetta gamla mál?  --Nei, mig langar frekar að hafa íslenzku, sko. "Er það? Af hverju?" --Ég veit það ekki, bara íslenzka!

"Pælirðu mikið í tungumálinu" er annar strákur spurður. --Já. "Hvað segir þú?" er sá þriðji spurður. --Um íslenzku? Fínt tungumál. "Lestu mikið á íslenzku?" -Nei. "Af hverju ekki?" --Ég les meira enskar bækur, mér finnst þær skemmtilegri. "Heldurðu að þú talir góða íslenzku ef þú lest svona mikið á ensku, en kannski ekkert á íslenzku?" --Já, ég veit ekki, sko. Get ekki alveg dæmt það sjálfur [...]

 

"Pælirðu mikið í íslenzku og íslenzkri tungu?" er þroskuð ung kona spurð. --Nei, ég geri það nú reyndar ekki, ég tala erlenda tungu, fyrst og fremst, ég bý erlendis, þannig að ég er kannski ekki bezta manneskjan í heimi til að spyrja að þessari spurningu. "En finnst þér mikilvægt að við sem hér búum höldum þessu máli einhvern veginn á lífi, höldum áfram að tala íslenzku?" --Algerlega! "Hvers vegna?" --Ég mundi segja vegna þess að ... að halda í kúltúrinn, halda í þjóðarstoltið og ... "Það er mikilvægt?" --Já, mikilvægt fyrir mig. "Verðmæti í tungumálinu?" --Ég sé verðmæti í tungumálinu, já.

"En þú?" er önnur henni við hlið spurð. --Já, alveg sammála því, segir hún hlæjandi glöð. "Þú vilt að við tölum íslenzku og höldum áfram að tala íslenzku?" --Já, auðvitað, það er bara hluti af menningunni okkar. "Það er bara svo einfalt? --Já, það er bara þannig."

Eiríkur Guðmundsson Víðsjármaður bætti því við, að "flestir [hafi] skoðanir á íslenzkri tungu, og ég mundi nú bara segja: frekar jákvætt viðhorf til hennar, og allir vilja, að við höldum áfram að tala íslenzku, og unga kynslóðin virðist algerlega á þeirri skoðun. Dagur íslenzkrar tungu er haldinn hátíðlegur á morgun á morgun" (16. nóvember, fæðingardagur sjálfs Jónasar Hallgrímssonar).

 

 

Það þjóðarstolt, sem þarna glitti líka í, fullkomlega heilbrigt þó, á kannski meðfram eitthvað með það að gera, að hér er tiltölulega gott ástand og vellíðan meðal þeirra ungu, margt stendur þeim til boða, bæði í frístundum og til vinnu (jafnt sumarvinnu og með skóla), og áfengis- og fíkniefnavandi hefur minnkað, að ekki sé talað um reykingarnar, þær eru hverfandi að verða meðal þeirra ungu, ólíkt svo mörgum öðrum þjóðum.

 

Ekki var komið inn á þetta síðastnefnda mál í þætti í BBC, þar sem afar vel var látið af því, hve góðar aðstæður unglinga væru hér og hafi farið stórbatnandi, með aukinni framsækni Íslendinga í íþróttum sem einum af jákvæðu áhrifunum. Við getum líka bætt við góðum árangri svo margra á sviði tónlistar, í hljóðfæraleik og sönglistinni. Fyrir þetta allt má þakka.

 

Hér verður svo bætt við nánari frásögn af hinni jákvæðu frétt á BBC.

 

"Fög­ur mynd er dreg­in upp af ís­lensk­um ung­menn­um í um­fjöll­un BBC. Mynd­in er úr safni. mbl.is/Eggert" (Mbl.is) -- vonandi tekur málvinur undirritaðs, Eggert ljósmyndari á Mogganum, því vel, að þessi mynd hans endurbirtist hér.

 

........ (framhald)

 

 

Jón Valur Jensson.

BBC dáist að árangri Íslands

Blessuð börnin

Það steðjar hætta að börnunum okkar. Voði ógnar þeim strax í móðurlífi vegna lögverndaðra fóstureyðinga, misnotkunar í æsku og eiturlyfja og ofdrykkju á unglingsárum og seinna á ævinni. Glaumur og glys lífsins glepja einnig og gengdarlaus auðsöfnun og lúxus, sem orðinn er að daglegri nauðsyn.

Það, sem fólk almennt ekki veit, er það að Guð vitjar misgjörða feðranna á börnunum. Þar er þó ekki illsku skaparans um að kenna, heldur lögmáli orsaka og afleiðinga, sem geymist vandlega í erfðamengi mannsins og er til staðar í frumum afkomendanna. En afkomendur eru nýjar greinar á ættartrénu og bera því einkenni þess.

Guð hefur uppfrætt okkur hvað þetta varðar: "Ætt réttvísra mun blessun hljóta" (Sálmur 112:2) og: "Ég Drottinn Guð þinn auðsýni miskunn þúsundum þeirra sem elska mig og varðveita boðorð mín" (2. Mósebók 20:5-6). Guðstrú foreldra eða guðleysi hefur því afgerandi áhrif á afkomendur þeirra.

Guð hefur í orði sínu gefið fyrirheit um blessun afkomenda þeirra sem trúa á Guð og lifa lífi sínu samkvæmt boðum hans og bönnum. Trú á Guð og líferni, sem er honum að skapi, er í reynd það besta veganesti sem við foreldrar getum gefið börnunum okkar.

Fyrir skömmu var greint frá skoðanakönnun, sem gerð var um trú Íslendinga. Niðurstaðan var sú að 71 prósent Íslendinga trúa á Guð. Ég verð að játa að ég var ánægður með þessa niðurstöðu eftir að hafa um langt skeið heyrt af vantrúarfólki og áróðri þeim sem það hefur rekið fyrir guðleysi. Ef við tökum loforð Guðs, sem getið er um hér að framan, trúanleg, þá er trúleysi varhugavert, eða eins og orð Guðs segir afdráttarlaust: "Guðleysi er heimska" (Prédikarinn 7:25). Ábyrgð foreldra er því mikil. Hún felst ekki eingöngu í því að ferma börnin sín, heldur að kenna þeim að lifa eftir boðum Guðs, svo ættin megi njóta blessana hans um aldur og ævi. Kristur sagði: "Ef þér elskið mig munuð þér halda boðorð mín." (Jóh. 14:15) Þetta er sú formúla, sem leiða mun til farsældar og velgengni.

Einar Ingvi Magnússon.

Kristið 5 ára barn þvingað í fóstrun strang­trú­ar­múslima, svipt krossmarki sínu og heilaþvegið þar

Foreldrarnir voru sviptir for­ræð­inu, barnið sett í fóstur á tveim­ur heim­il­um músl­ima þar sem hús­móðir notar niqab eða búrku; stúlk­an grætur að geta ekki farið heim þar sem hún fær að tala ensku, er ætlað að læra arabísku og inn­rætt að líta niður á jól og páska. Þá var háls­festi tekin af henni með kross­markinu. Greinilega er verið að reyna að gera barnið múslimskt í háttum, og ekki fær hún að borða þar sinn uppáhalds­mat, sem var gefinn henni, "because the carbonara meal contained bacon," en eins og kunnugt er, borða múslimar ekki svína­kjöt. Nýlega sagði stúlkan við móður sína, að jól og páskar væru asnaskapur og að evrópskar konur væru vitlausar og ofdrykkjufólk (“Christmas and Easter are stupid” -- “European women are stupid and alcoholic”)

Frá þessu öllu segir nánar í frétt í hádeginu í dag á vef The Times (of London) eða eins og þar var birt í útdrætti:

A five-year-old girl had her Christian cross taken away and was encouraged to learn Arabic after she was placed by a scandal-hit council into the homes of conservative Muslim foster parents, The Times can reveal ...

ásamt ýtarlegri frásögn. Þetta er mynd úr fréttinni:

Ábyrgð á þessari ákvörðun ber sveitarstjórn í borgarhverfinu (borough) Tower Hamlets í Lundúnum. Eins og þarna segir:

The five-year-old girl, a native English speaker, has spent the past six months in the care of two Muslim households in London. The foster placements were made, against the wishes of the girl’s family, by the scandal-ridden council.

The five-year-old girl, whose identity The Times is protecting, with her present foster carer. Her mother is said to be horrified by the alien cult­ural, religious and linguistic environment in which her daughter has spent the past six months.

In confidential local authority reports seen by The Times, a social services supervisor describes the child sobbing and begging not to be returned to the foster carer’s home because “they don’t speak English”.

Þannig eru reglur í Bretlandi, að í tilfellum ákvarðana um fósturheimili fyrir börn skuli yfirvöld á hverjum stað taka tillit til the child’s “religious persuasion, racial origin and cultural and linguistic background”. Þetta virðist alls ekki gert þarna, og viðbrögð þessa bæjarráðs sýna ljóslega, að eitthvað hafa þau að fela:

Tower Hamlets refused to respond to requests to explain why it had chosen to place a white, English-speaking Christian child with Muslim foster carers, including one household where she was unable to understand the language spoken by the family.

Húsmóðir stúlkunnar á fyrra heimilinu klæddist niqab utan húss, en húsmóðirin á hinu múslima­heimilinu klæðist búrku og hylur alveg andlit sitt, þegar hún fylgir barninu á almennings­stöðum. Og eins og hið virta blað The Times segir:

The wearing of a niqab or burka generally indicates adherence to a conservative, Salafi-influenced interpretation of Islam that is often contemptuous of liberal western values.

Blaðið birtir þó ekki nafn stúlkunnar né hennar óvenjulegu heimilis­aðstæður og gerir það henni til verndar. En fjölskylduvini hennar segist svo frá:

“This is a five-year-old white girl. She was born in this country, speaks English as her first language, loves football, holds a British passport and was christened in a church,” said a friend.

“She’s already suffered the huge trauma of being forcibly separated from her family. She needs surroundings in which she’ll feel secure and loved. Instead, she’s trapped in a world where everything feels foreign and unfamiliar. That´s really scary for a young child.”

51.800 börn voru á fósturheimilum í Bretlandi í fyrra, 39.900 þeirra (77%) hvít, eins og líka 52.500 (84%) af hinum 62.400 samþykktu fósturforeldrum.

Í manntali árið 2011 voru 80% íbúa Englands hvítir og af brezku kyni, en 45% í London og 31% í borgarhverfinu Tower Hamlets. Nánar um þetta o.fl. í The Times.

Tower Hamlets-borgarráðið hefur verið afar tregt til að upplýsa nokkuð um málin og um ástæður ákvörðunar sinnar. Eins og þegar er komið fram, á það viss hneykslismál að baki (ridden by scandals, m.a. vegna kosningasvika og spillingar fv. borgarstjóra þar, Lutfur Rahman, og vegna slæmrar meðferðar barnaverndarmála). En borgarráðið hefur líka sérstaklega auglýst eftir fósturforeldrum úr hópi "karibbískra, afrískra, víetnamskra og Bangladesh-ættaðra íbúa auk hvítra.

Leitandi upplýsinga um rétt barnains í menntamálaráðuneytinu fekk blm. The Times þau svör, að 

The Department for Education said it was unable to comment on cases but a spokesman stressed that “when placing a child in a foster home, the local authority must ensure that the placement is the most appropriate way to safeguard the child and support their welfare. A child’s background is an important consideration in this decision.”

Ekki er vitað um hliðstæður þessa máls hér á landi, en hitt er vitað, að a.m.k. eitt barn, sem hafði verið tekið frá foreldrum sínum, var gegn vilja þeirra sett í fóstur hjá vinafólki háttsetts manns í Barnavernd. Eins er vitað, að samkynhneigðir í sambúð hafa leitað eftir börnum til fósturs og ættleiðingar, en um það ættu vitaskuld að gilda reglur eins og í Bretlandi, að ekki sé raskað uppeldisferli barnsins, ennfremur að taka verði þar tillit til óska lífforeldranna, því að börn eru ekki eign félagsmálastofnana og heldur ekki fósturforeldra sinna!

Related links (í The Times):  Flawed system that fails the vulnerable

Jón Valur Jensson.

"Börn skrifa Guði" (úr bókunum báðum)

Kæri Guð, pabbi minn er ofsalega klár. Hann getur kannski hjálpað þér. - Kalli

Kæri Guð, kannski hefðu Kain og Abel ekki drepið hvor annan svona mikið, ef þeir hefðu haft sérherbergi. Þetta gengur ágætlega hjá mér og bróður mínum. - Beggi

Góði Guð, hvers vegna er sunnudagaskólinn á sunnudögum? Ég hélt að þá ættum við að hvíla okkur. - Tryggvi

Kæri Guð. Á grímuballinu ætla ég að vera í djöfla búningi. Er það í lagi þín vegna? - Magga

Kæri Guð. Ertu í alvörunni ósýnilegur, eða ertu bara að stríða okkur? - Lilja Ósk.

Tekið úr tveimur útgáfum þessara vinsælu safnrita, 1982 og 2002.

Þýðandi fyrri bókarinnar var sr. Önundur Björnsson, og Tákn gat út.

Þýðandi þeirrar seinni var sr. Hreinn Hákonarson; Skálholtsútgáfan gaf út.

Báðar bækurnar voru teknar saman af sama fólkinu erlendis.

Samband

Á vormánuðum ársins 2007 var ég við enskukennslu úti í Brati­slava. Einn einka­nemenda minna var hún Lenka, sem var mjög elsku­leg, ung og falleg kona. Hún var barns­hafandi á þessum tíma. Þegar hún fyrst nefndi með­göngu sína við mig, varð mér ljóst, svona undir niðri, að það væri drengur, sem hún gengi með, og sagði ég henni það. Síðan minnt­ist ég oft á litla strák­inn hennar við hana, þegar við ræddum saman í samtals­tímum okkar, þá venjulega yfir tei og bakkelsi Lenku.

Eins og önnur sumur hélt ég til Íslands í lok maí umrætt ár, til að fara í vinnu heima á Íslandi og vinna mér inn pening fyrir veturinn, þar sem lítið var að hafa fyrir kennsluna og dugði engan veginn fyrir nauðsynjum úti í Slóvakíu. Áður en ég fór kvaddi ég Lenku og óskaði henni alls hins besta og að fæðingin gengi vel, þegar að henni kæmi, þó daginn vissi hvorugt okkar.

Svo var það einhverju sinni á miðju sumri, að mér verður allt í einu hugsað til Lenku og sonarins. Sendi ég henni þá skilaboð á farsímanum mínum og sagði henni að ég væri á Íslandi. Ég sagðist vonast til þess, að henni heilsaðist vel og drengnum hennar. Hafði ekkert heyrt frá henni og engar fréttir fengið af henni í margar vikur, eða síðan ég hafði farið frá Slóvakíu. Hún sendi mér skilaboð klukkustund seinna.

"Mér fæddist sonur fyrir klukkutíma síðan," sagði hún í skilaboðum sínum. Hún hafði verið að fæða drenginn sinn í heiminn, þegar ég fékk hana svona sterkt á tilfinn­inguna og sendi henni skilaboð. Ég gladdist í hjarta við að fá þessar góðu fréttir, brosti með sjálfum mér og hugsaði með mér hversu stórkost­leg tilveran væri og hve samband fólks getur verið hjartanlegt, hin æðri vitund dásamleg og sérstakur yndisauki.

Einar Ingvi Magnússon.